Prins op het (t)witte(r) paard..

Een jaar of wat geleden hoorde ik het woord ‘Twitter’ in de wandelgangen voorbij komen. Wat is dat nou weer?! Ik had geen flauw idee. Steeds vaker kwam het toch wel opvallende en bijzondere woord voorbij. En dan word ik nieuwsgierig. Ik weet nog wat ik dacht toen ik achter de betekenis kwam: Oh? Is dit het nou? En wat is het nut daarvan?

Wat maakt mij het nou uit dat Kees van de buren in de bus zit naar school of dat de slager op de hoek op verjaardagsvisite is bij z’n neefje. Wat een lol. En waarom zou ik mensen aan hun neus hangen dat ik me verslapen heb of dat ik zojuist een patatje heb gegeten. #daarbeginiknietaan.

Ik was dus vrij sceptisch over het concept en ik zou er ook nooit aan beginnen. Wat een onzin. Net zoals ik ook altijd pertinent geweigerd heb een Hyves-profiel aan te maken. Wat heb je daar nou aan.

 Dat van dat Hyves gebeuren heb ik lang volgehouden. Sterker nog: ik was waarschijnlijk één van de, pak ’m beet twaalf Nederlandse 16-jarigen die er van onthouden was. Hetzelfde gold altijd voor het fenomeen Facebook. Wederom onder het mom: wat moet je daar nou mee. Ik zie m’n vrienden liever in levende lijve.

Nu moet ik toegeven dat ik voor dat laatste inmiddels gezwicht ben. Met name na mijn buitenlandse avontuurtjes vond ik het eigenlijk best leuk om in contact te blijven met de mensen die ik daar heb leren kennen.

Ook heb ik op een gegeven moment de stoute schoenen aangetrokken en zowaar een Twitter-account aangemaakt. Ik kreeg een nieuwe telefoon met daarop een Twitterfunctie. En omdat ik mijn spullen graag optimaal gebruik, moest ik dus ook dit deel van de nieuwe media maar eens een vuurdoop gunnen. En zo werd ik een heuse (weliswaar passieve) Twitteraar: volgen maar niet ‘tweeten’. Puur uit nieuwsgierigheid. Wat zetten die Twitteraars nou eigenlijk veelvuldig online wat mij moet interesseren?

Totdat ik (ik geloof dat ik een, naar eigen mening, briljante woordgrap bedacht had) het nodig vond om mijn eigen zegje eens te doen. Dit gebeurde onder mijn schitterend verzonnen twittername @mennhettn. Inderdaad een ietwat verkeerde spelling van het bekende deel van New York en tegelijkertijd een samenvoeging van (een deel van) mijn voor- en achternaam. 

Euforie. Mijn eerste tweet was geboren. Dit is inmiddels ruim een jaar geleden. Tot mijn eigen verbazing heb ik vandaag al mijn 600^ste berichtje van maximaal 140 tekens de wijde wereld in gebonjourd. Als ik dan eens kijk wat ik dan allemaal tweet of twitter (of hoe je het ook mag noemen) zijn dat veelal reacties op andere Twitteraars en inderdaad, vrij nutteloze opmerkingen die eigenlijk totaal geen meerwaarde zijn voor mijn volgers. Toch vind ik het stiekem toch leuk om, vaak gepaard met foto, een opmerking online te gooien.

Dan loop ik door de stad en dan zie ik onderstaand tafereel. Vervolgens ontstaat er in mijn hoofd een onderschrift van een foto die nog niet eens gemaakt is. Dan heb ik al gauw een binnenpretje en ja: dan vind ik het nodig om dat even te twitteren (of tweeten, of whatever).

Inderdaad. Vrij flauw. Maar op zo'n moment wil ik het dan toch eventjes delen. 



@menhettn: Je hoeft heus niet

gestudeerd te hebben voor

een hoge functie...

Verder heb ik al wel degelijk voordelen van  het steeds populairder wordende medium ontdekt. Ik heb bijvoorbeeld mijn stageadres gevonden via Twitter, door het ‘volgen’ van een vacaturesite. Verder kun je vragen stellen door de ‘hashtag’ #durfttevragen te gebruiken. Dit kan ontzettend handig zijn omdat er altijd mensen zijn die antwoord weten op jouw vraag. Je stelt je vraag namelijk aan duizenden mensen tegelijk.

Zo'n hashtag gebruik ik regelmatig. Als ik naar programma’s als De Wereld Draait Door kijk, heb ik vaak #DWDD bij de zoekfunctie op twitter ingetypt. Zo krijg je te zien wat anderen op dat moment twitteren over het programma. Zo kijk je op een bepaalde manier samen tv, ook al zit je in je eentje op de bank. Zo werkt het ook met bijvoorbeeld voetbalwedstrijden. Dit maakt het kijken vaak net iets interessanter.

Tot slot kijk ik altijd even wat de ‘Trending Topics’ zijn: de onderwerpen waar het meest over getwitterd wordt. Zo heeft Twitter zich tegenwoordig al ontwikkeld tot een soort nieuwsbron. Iedereen die Twittert is immers een soort journalist. Hoewel hier ook weer over gediscussieerd kan worden.

Maar neem de brand van Moerdijk. Alle twitteraars in de omgeving lieten via dit medium direct weten dat er iets aan de hand was. Zo werd in één klap de lijst van Trending Topics aangevoerd met woorden als #GROTEBRAND,  #MOERDIJK,  #EXPLOSIE en #RAMP. Dan weet je als twitteraar aan de andere kant van het land dat er in Moerdijk iets ergs is gebeurd. Nog voordat serieuze media als Telegraaf en NU.nl het gemeld hebben.

Ook kun je Twitter prima als digitale ‘reclamefolder’ gebruiken. Bijvoorbeeld door al je volgers te laten weten dat je weer een nieuwe blog hebt geschreven. Dit heeft, zo laten de statistieken weten, wel degelijk invloed op het aantal lezers van mijn Blog...

#waartwitterdantochnoggoedvooris